Ware het niet dat ik op mijn gezegende leeftijd nog slechts zelden achterover val, ik zou alvast gaan liggen bij de vaststelling dat Sara Marini aan deze kant van de Italiaanse grens zo goed als geen bekendheid geniet. Deze supergetalenteerde jongedame presteert het namelijk liederen te zingen in het Portugees, Spaans, Hebreeuws en Grieks, naast het Italiaans en de ontelbare regionale varianten ervan. Of het nu gaat om samba of choro uit Brazilië, Morna uit Kaapverdië, of “gewoon” om volksliederen uit Chili, Cuba of Peru, Griekenland of de Balkan: Sara Marini zingt het allemaal, net zozeer als ze zich thuisvoelt in de jazz of in de pure folk van haar laarsmoederland, waar ze al samenwerkte met de grootste namen. Opgeleid door Giovanna Marini -toch nog altijd dé referentie als het om folk uit Italië gaat, kon je haar aan het werk zien en horen met bijvoorbeeld Elena Ledda, Simone & Nicolo Bottasso, Nando Citarella en Gigi Biolcati. Dat clubje kun je zonder risico bestempelen als “het kruim van de hedendaagse Italiaanse folk” en het stond dan ook min of meer in de sterren geschreven dat Sara ooit haar eigen rol zou gaan opeisen in dat wereldje. Dat gebeurde nog eerder schuchter met het project “DiCantoInCanto”, waarin ze op zoek ging naar liedjes, oud en nieuw, die in allerhande Italiaanse dialecten gezongen worden, maar net zo goed in het Bulgaars, Arabisch of Grieks gehoord kunnen worden.

Diversiteit en de zoekende mens zijn twee kernwoorden in het vocabularium van deze zangeres die nu dus voor de dag komt met zzn plaat vol muziek uit Sardinië en Umbrië, twee op het eerste gezicht heel verschillende landsdelen -het ene omringd door water, het andere door bergen- waar het leven van de zangeres zich tot nu toe afspeelt- en die haar beiden maken tot de persoon die ze vandaag is. “De reis”, dus en de titel van de plaat betekent zoveel als “terug naar huis”: een gefingeerde reis naar het Sardinië van haar jeugd, waar alles begon met de wiegenliedjes en kinderrijmpjes, die hier tussen de nieuwe composities staan en op die manier het beeld van de evolutie van de zangeres proberen te vervolledigen. Oud-lerares Claudia Fofi schreef een aantal van de melodieën, net als gitarist Paolo Ceccarelli, fluitist Goffredo Degli Esposti en accordeoniste Monica Neri.

Met een klein dozijn meewerkende zangers, zangeressen en muzikanten werkt Sara zich door een dikke drie kwartier heerlijke muziek, waarin ze volop kan etaleren welke fantastische zangeres ze is, maar tegelijk volop ruimte laat voor de typisch Italiaanse inkleding van de nummers: dit is zeker folk, maar dan wel van de soort waarin pop nooit veraf is. Nummers als “Terra Rossa”, “Pitzinna Deo”, het instrumentale “ Già Gioca”, de kinderrijmpjes “Staccia Minaccia” en ”Trucci Trucci Badarella” het flamenco-getinte “Bentu Lentu”…het zijn stuk voor stuk heerlijke momenten van een plaat, die niet één mindere song telt, maar integendeel eenzangeres laat horen die, wat mij betreft, maar gauw eens onze contreien moet opzoeken, want deze plaat klinkt gewoon prachtig en maakt heel veel indruk, net als de bijzonder knappe vormgeving van de CD trouwens!

(Dani Heyvaert)